در خود فرو رفتم و به باور تنهايي رسيدم ...
در تنهايي ماندم و ذره ذره در خود فرو ريختم ...
در درد زاده شدم و بي اعتراض و ناباورانه گريستم ...
با هر دمم شوق رسيدن به مرگ را با ولع در ريه هايم فرو دادم بلعيدم ...
و او تنها نظاره ام مي كرد بي آنكه كلامي بر زبان براند ...
و من تنها فرو مي ريختم و بـــــــــــه آخر مي رسيدم بي آنكه گلايه اي كرده باشم ...
درد از نو زاده شدن و لذت به انتها رسيدن آنقدر در من وسعت يافته بود كه گاهي اوقات حتّي فراموش مي كردم كه من نيز عاشقم عاشق او ...
اصلا يادم مي رفت كه من هم به لذّت بودن با او محتاجم ...
يادم مي رفت كه وجود سراسر دردم چگونه همچو كودكي بي تاب نوازشهاي دستان مهربان و گرم اوست ...
من گنگ بودم و او در سكوتي سر شار از سوالهاي بر زبان نراندۀ ذهن كوچك و نو پايم با بغضي به اسارت گرفته شده تنها مرا مي نگريست ...
گاه در او خيره مي ماندم و او ساعتها آرام و متين و صبورانه ديده در ديده ام مي دوخت ...
گاه به كلام مي آمدم و او مشتاق بــــــــه ضرب آهنگ وا‍‍ژه هايم گوش مي سپرد ...
گاه ابري بودم و مي باريدم و او در دردم جان مي داد و بر بارانم مي باريد ...
گاه چشم بر او مي بستم و او بي گلايـــــه مي شكست فرو مي ريخت ...
گاه ...گاه ...گاه ...
چگونه در درد خود غرق بودم كه وسعت دردش را لمس نكردم نمي دانم ...
عمق غم و ژرفاي دلتنگي و بي قراري اش را نفهميدم ...
تنها در خود فرو ريختم فرو مردم بي آنكه با هر فرو ريختن و هر بار مردنم آوارلحظه ها و مردن او را ديده باشم ...
در بي خبري از او در خود فرو رفته بودم ...
حال امروز با گذر روزها و ماه ها و سالها از من جوري غريب در پي اويم ...
كاش بيايد و خستگي ام را آرام جان شود تا روح زخم خورده ام دمي گيرد و به اندك فرصتي شايد تنها به ثانيه اي مهلتم دهد تا غرق در عشق بر او بگويم دوستت دارم ...
آري امروز مي دانم كه بي هيچ بهانه اي دوستش دارم ...
عکس جدید و فوق العاده زیبای لیلا اوتادی