با توجه به بالا رفتن متوسط نرخ تورم، بحث های فراوانی در مورد اثرات نقدینگی بر تورم و تولید در سیاست های مناسب پولی و ارزی در بین اقتصاددانان ایران مطرح شده است. عده ای هنوز هم معتقدند کمبود نقدینگی، یکی از عوامل بازدارنده رشد تولیدات است و بر این باورند که دولت برای همراهی تولید کنندگان می بایست، اعتبارات بیشتری در اختیارشان قرار دهد.
این عده چنین استدلال می کنند، که در این صورت رشد نقدینگی منجر به افزایش سطح قیمت ها نخواهد شد، چرا که افزایش تولید، تقاضا را جوابگو می باشد؟! این تفکر، در قالب های نظری، به دیدگاه طرفداران تزبرات های واقعی نزدیک است. طرفداران این نظریه معتقدند که نقش اصلی بانک مرکزی، تثبیت نرخ بهره (یا سود بانکی) در یک سطح منطقی است و بدین ترتیب حجم پول با توجه به تابع تقاضای عمومی تعیین خواهد شد و در نرخ تثبیت شده، عرضه و تقاضا در بازار پول برابر می شود. در عمل و در فرایند اجرای سیاست پولی، بانک مرکزی ذخایر بانکی لازم برای جواب دادن به تقاضا برای اعتبارات بانکی جهت تامین مالی سرمایه گذاری های (دولتی) عموم را فراهم می آورد. در این صورت نرخ بهره (یا سود بانکی در یک سیستم غیرربوبی) تبدیل به یک متغیر کنترل و حجم پول تبدیل به یک متغیر درونزا می گردد.چنانچه در ایران نیز می بینیم، با اعمال این روش، حجم پول و بنابراین، در درازمدت، سطح قیمت ها، از کنترل بانک مرکزی خارج شده است و از آنجایی که اقتصاد ایران، مبتلا به تورم مزمن است، و در نتیجه دارای انتظارات تورمی بسیار بالا یی می باشد و همچنین از آن جایی که همواره بانک مرکزی کنترل و اختیارات کافی برای اجرای سیاست های پولی و کنترل نقدینگی را نداشته است و افزایش تقاضا برای اعتبارات بانکی به واسطه فشارهای تورمی و سیاست های غیر منضبط دولت رشد سریعی داشته، به طور آشکار، خروج کنترل نرخ تورم از دست بانک مرکزی مشاهده می گردد. حال در این شرایط و به ناچار، ناگزیر به اجرای برنامه های تثبیت اقتصادی هستیم، هر چند هزینه های اجتماعی رسیدن به مرحله ضروری شدن سیاست تثبیت و نیز اجرای آن بسیارگزاف خواهد بود.
بقیه در ادامه مطلب ....
عکس جدید و فوق العاده زیبای لیلا اوتادی